Knjige

AUTORI

Svetislav N. Brković
Svetislav N. Brković, rođen 1940. u Seocima (Podgorica)
Završio na Filološkom fakultetu u Beogradu grupu za jugoslovensku i opštu književnost. Prve pjesme štampao u somborskom POKRETU i titogradskom STVARANJU, 1960. godine.
Knjige poezije: Neprestani nepristani (1990); 91/92 (Devedeset prva/Devedeset druga) (1993); Slike Slika (1996); Ognjište na vodi (1998); Zraka tog stana (1998); Mir Jani (2002); Izumljenje (2003); Drugi Novi početak (2005); Upad Riječi - ispred Zamka (2005); Dvojedan bez dan (2007); Zona/Staza u parku (2007); Kuća (2009); Na Trag (2009).
Poezija mu je prevođena na engleski jezik. Piše i književnu kritiku. Živi u Beogradu.

Davor Diklić
Davor Diklić, rođen u Sarajevu (1954), završio Drugu gimnaziju u Sarajevu, posle koje je diplomirao na Višoj turističkoj školi u Dubrovniku. Apsolvirao je na Ekonomskom fakultetu u Beogradu. Od 1985. godine živi u Sjedinjenim Američkim Državama. Diplomirao Pozorišnu režiju na Emerson College, Boston. 1991. Postdiplomske studije iz pozorišne režije završio na University of Massachusetts, Amherst. 1995.
Od 2001. radio kao Assistant Professor of Theatre, Hampshire College, Amherst.

Aleksandar Erceg
Aleksandar Erceg rođen je 1985.godine.
Živi u Beogradu. Studira klasične nauke na Filozofskom fakultetu Univerziteta u Beogradu. Slobodni je umetnik.

Miro Gavran
Miro Gavran (Gornja Trnava, 1961) hrvatski dramatičar, romanopisac, pripovedač i pisac za mlade.
Najizvođeniji je savremeni hrvatski dramatičar u zemlji i inostranstvu u proteklih petnaestak godina. Dela su mu prevedena na 25 jezika.
Dosad je imao preko 200 pozorišnih premijera širom sveta, počev od Zagreba, Roterdama, Maribora, Vašingtona, Pariza, Krakova, i Sofije pa sve do Bombaja, Buenos Airesa, Ljubljane, Pečuha, Bratislave, Vaterforda, Atine, Sarajeva, Novog Sada, Podgorice, Mostara, Beča, Budimpešte, Bautzena, Moskve, Tokia, Rio de Janeira.... Njegove predstave videlo je više od dva miliona gledalaca.
Jedini je živi pisac u Evropi koji ima pozorišni festival njemu posvećen, na kome se igraju isključivo predstave nastale prema njegovim tekstovima, a koji od 2003. godine deluje u Slovačkoj pod nazivom GAVRANFEST.
Među njegovim dramskim tekstovima ističu se: Kreontova Antigona, Noć bogova, Ljubavi Džordža Vašingtona, Čehov je Tolstoju rekao zbogom, Najduži dan Marije Terezije, Kraljevi i konjušari, Šekspir i Elizabeta, Pacijent doktora Frojda, Muž moje žene, Kad umire glumac, Zaboravi Holivud, Sve o ženama, Vozači za sva vremena, Hotel Babilon, Kako ubiti predsjednika, Zabranjeno smijanje, i Nora danas.
Dobio je dvadesetak književnih i pozorišnih nagrada u zemlji i inostranstvu, a među njima i nagradu CENTRAL EUROPEAN TIME (1999), koja se dodeljuje najboljim srednjoevropskim piscima za celokupan opus, te Nagradu EVROPSKI KRUG (2003) za afirmaciju evropskih vrednosti u književnim tekstovima.
Trostruki je dobitnik Nagrade "Marin Držić" Hrvatskog ministarstva kulture za tekstove Kad umire glumac, Zabranjeno smijanje, i Nora danas.
Diplomirao je dramaturgiju na Akademiji za kazalište, film i televiziju u Zagrebu. Delovao je kao dramaturg i upravnik Teatra ITD, u kome je 1990. pokrenuo scenu "Suvremena hrvatska drama". Idejni je začetnik i glavni urednik književnog časopisa “Plima” (1993-1996).
Bio je pokretač i stalni pisac Epilog Teatra (1995-2001), a potom sa svojom suprugom glumicom Mladenom Gavran pokreće Teatar GAVRAN (2002) koji svake godine izvede jednu premijeru i oko devedeset repriza.
Objavio je sedam romana: Zaboravljeni sin, Kako smo lomili noge, Klara, Margita, Judita, Krstitelj i Poncije Pilat i Jedini svjedok ljepote.
Za mlade čitaoce je napisao osam knjiga: Svašta u mojoj glavi, Kako je tata osvojio mamu, Zaljubljen do ušiju, Oproštajno pismo, Sretni dani, Igrokazi s glavom i repom, Pokušaj zaboraviti i Profesorica iz snova.
Njegovi pozorišni i prozni tekstovi uvršteni su u brojne antologije i hrestomatije u zemlji i inostranstvu, a njegovo delo proučava se na univerzitetima širom sveta.
U februaru 2005. godine sarajevska univerzitetska profesorka Gordana Muzaferija objavila je monografsku knjigu Kazališne igre Mire Gavrana u kojoj je na tri stotine stranica analizirala trideset četiri Gavranova teksta pisana za pozorište.

Nemačka izdavačka kuća ANTON HIERSEMANN STUTTGART iz Stuttgarta koja proteklih pedesetak godina, svake treće godine objavljuje izbor najboljih svjetskih dramatičara, uvrstila je 2007. godine čak tri Gavranova teksta u najnoviji izbor, a riječ je o dramama "Kreontova Antigona", "Ljubavi Georgea Washingtona" i "Noć bogova". među uvrštenim autorima su i David Edgar, Jon Fosse, Michael Frayn, Peter Handke, Elfride Jelinek, Neil LaBute, Slawomir Mrožek, Yasmina REza, Tom Stoppard i George Tabori.
Gavran je, počev od 1990., vodio preko trideset škola dramskog pisanja.
Poslednjih trinaest godina živi i radi kao profesionalni pisac u Zagrebu.
(http://hr.wikipedia.org/wiki/Miro_Gavran)

Zoran Kačarević
Rođen je u Kruševcu (1940) gde je završio Višu gimnaziju. Na Akademiji likovnih umetnosti u beogradu, slikarski odsek, diplomirao 1963. godine. Pored slikarstva bavi se likovnom kritikom i pedagoškim radom. Bio je stalni saradnik časopisa “Likovni život”

Jovan Kozomara
Početkom devedesetih minulog veka najpre je, u prvoj objavljenoj knjizi, okupao golubove, potom uglavnom gluvario po keju, zatim rasterivao zemunsku noćnu maglu,. glasao tu i tamo, prevrtao se zajedno sa akterima svojih priča, naročito zemunsku galeriju, svedočio o ponocnim zbivanjima u "Veneciji" i na kraju posadio koprive na Kalvariji.
Rodio se u Tovariševu kod Bačke Palanke. Osnovnu školu "Svetozar Miletić" završio je u Zemunu, stekao diplomu mašinskog tehničara - konstruktora u Elektro-mašinskom školskom centru u Zemunu, posle čega je završio Novinarsku školu u tadašnjem Jugoslovenskom institutu za novinarstvo u Beogradu.
Kao novinar radio je u "Večernjim novinama", "Beogradskom radniku", "Zemunskim novinama" i "Beogradskim novinama"... Objavio je dvadesetak beletrističkih knjiga, monografija i raznih publikacija među kojima su najpoznatije : Kupanje golubova, Gluvarenje u dve smene, Zemunska galerija, Poslednji svedok iz Venecije i Koprive cvetaju na Kalvariji.
Sva zbivanja u pričama, novelama i romanima smeštao je u ambijent Zemunu, što, bez sumnje, govori o njegovoj vezanosti za grad ispod Gardoša, odnosno odličnom poznavanju mentaliteta i osobenosti svojih sugrađana, kao i raznih dešavanja i previranja u gradu...
Za celokupan književni opis nagrađen je Poveljom Zemuna za 2002. godinu, za
koju kaže da mu je najdraža od svih priznanja koje je do sada primio. Kad nije pisao ili pravio recenzije za druge knjige, najčešće se, kažu, mogao videti u "Centralu", gde je bila smeštena i - kladionica.
Umro je u Zemunu, 2008. godine

Stevan Košutić
Stevan Košutić potiče iz porodice koja je u doba SFRJ u službenom svojstvu dosta putovala po svetu, pa je imao sreću da ovlada stranim jezicima. Nakon započetih studija na Pravnom fakultetu u Beogradu, diplomirao je na prirodnim naukama. Prvo je radio na naučno-istraživačkim projektima, a posle na poslovima marketinga u farmaceutskoj i kozmetičkoj industriji. Od 1993. živi u SAD. Sredinom '90-tih aktivno se bavio prevođenjem i bio je dopisnik i spoljni saradnik za jedan beogradski nedeljnik. Okružen sa tri velika američka univerzitetska centra koristio je njihove bogate bibliotetske riznice, pa je istorijom Sjedinjenih Država počeo intenzivno da se bavi od 1996. Posle tragičnog raspada SFRJ, sa vrhuncem koji je dostigla kosovska drama bombardovanjem 1999. godine, dobio je inspiraciju da napiše knjigu iz potrebe i želje da dâ svoj doprinos istraživanju istine o korenima i pozadini američke spoljnopolitičke platforme koja je imala značajnu ulogu i u događajima na Balkanu. Ova knjiga predstavlja plod njegovih proučavanja, saznanja i razmišljanja.

Dragiša Lapčević
DragiŠa Lapčević (1867-1939) predstavlja jednu od najznačajnijih ličnosti socijalističkog pokreta u Srbiji. Na osnovama socijalističkih ideja zadrugarstva Svetozara Markovića, Dragiša Lapčević se usmerio u pravcu organizovanja socijaldemokratske ideje. Delovanje Dragiše Lapčevića i njegov značaj nedovoljno je poznat i vrednovan u široj javnosti. Po čemu treba pamtiti Dragišu Lapčevića? Delovao je kao narodni prosvetitelj, na primer, kao osnivač Pod-ružnice društva za unapređenje poljoprivrede u Požegi, organizovao je kurseve za voćarstvo i kalemarstvo, zahvaljujući njemu u požeškoj dolini su se pojavili prvi gvozdeni plugovi, proizvodnja sortnih jabuka i šljiva, pčelarstva, što je imalo za posledicu i veliki izvoz na domaće i strana tržišta. Bio je predavač, agitator i organizator radničkih udruženja i socijaldemokratskih ideja u poslednjoj deceniji XIX veka. Kao osnivač SSDP i predsednik Glavne uprave, kao narodni po-slanik, bio je najdosledniji protivnik rata i militarizma u deceniji pred Balkanske ratove i Prvi svetski rat.
Dragiša Lapčević je autor više desetina naslova - članaka i brošura, a njegove najznačajnije knjige su Istorija socijalizma u Srbiji (1922), Rat i Srpska socijalna demokratija (1925), Okupacija (1926) kao i Položaj radničke klase i sindikalni pokret u Srbiji (1928).

Petar Marković
Petar St. Marković (1869-1952) je jedna od najmarkantnijih ličnosti zemunske istorije, doktor prava i advokat. Sin uglednog zemunskog gradonačelnika, i sam je biran na tu funkciju i to u dva maha, u dve različite države - 1907. do 1914. i 1926. do 1930. godine - što nesumnjivo svedoči o velikom ugledu kojeg je uživao kod svojih sugrađana. Taj ugled stekao je izuzetnim drštvenim angažovanjem u mnogim sportskim i kulturno-prosvetnim i humanitarnim organizacijama u gradu (bio je predsednik Srpske pravoslavne crkvene opštine, Dobrovoljnog vatrogasnog društva “Matica”, zemunskog ogranka Rotari kluba, opštinskog odbora “Jadranske straže”, Srpske crkvene pevačke zadruge, član uprave Sokolskog društva... da pomenemo samo najvažnije), ali i svojim slikarskim i književnim opusom. Dosta je pisao o istoriji Zemuna, ali je malo toga objavio, uglavnom po listvima i časopisima, a kapitalno delo mu je “Zemun od najstariji vremena pa do danas” objavljeno još 1896. godine. Aktivan do kraja života, poslednja važna funkcija koju je vršio bila je predsednik Inicijativnog odbora za osnivanje zemunskog Zavičajnog muzeja.

Milan Mađarev
MILAN MAĐAREV (1962) je teatrolog, dramaturg, pedagog, voditelj psihodrame, pozorišni i radio reditelj i prevodilac sa slovenačkog jezika. Na odseku za teatrologiju FDU u Beogradu je odbranio (1998) magistarsku temu Kreativna drama - proces stvaralaštva u Škozorištu, mentor dr Milena Dragićević Šešić, a 2008. je odbranio doktorsku disertaciju na temu Teatar pokreta Jožefa Nađa, mentor dr Aleksandra Jovićević. Predaje scensku umetnost na Visokim školama strukovnih studija za obrazovanje vaspitača u Kikindi i Subotici.
Režirao je 15 predstava po tekstovima Miodraga Radisavljevića, Slobodana V. Jovanovića, Ježija Andžejevskog, Henrika Ibsena, Aleksandra S. Puškina, Marine Milivojević, Pavaa Marinkovića i Edvarda Olbija. Takođe, Mađarev sarađuje kao reditelj i dramaturg sa Redakcijom Dramskog programa Radio Beograda.
Milan Mađarev je bio dramaturg na pet predstava slovenačkog reditelja Tomija Janežiča: No acting, please u Slovenskom mladinskom gledališču u Ljubljani (i saradnik na glumačkom procesu), Nahod Simeon Milene Marković u Srpskom narodnom pozorištu u Novom Sadu, Kralj Lir Viljema Šekspira; Putujuće pozorište Šopalović Ljubomira Simovića i Šuma blista Milene Marković u Ateljeu 212.
Milan Mađarev kao pedagog istražuje scensku prisutnost, energiju i preduslove za razvijanje spontanosti i kreativnosti plesača, glumaca i neglumaca. Radio je u Sloveniji, Srbiji, Bosni i Hercegovini i Južnoj Koreji. Član je centralnog tima međunarodnog istraživačkog programa Potencijali glume koji je pokrenut u Ljubljani 2005. godine.
Mađarev je pisao o pozorištu za Drugi program Radio Beograda, Treći program Radio Beograda, RTS TV Beograd, Danas, Glas javnosti, Ludus, Web sajt B92, i za časopise “Orchestru”, “Pozorište”, “Scena” (Novi Sad), “Maska” (Ljubljana), “Večer” (Maribor), “Teatarski glasnik” (Skoplje) itd.

Dragoljub Milošević
Mr sci Dragoljub Miša Milošević je rodom ispod Orjena - Kruševice, Herceg Novi.
Rođen u Banatskom Karađorđevu (1936), odrastao u Zemunu gde i sada živi.
Magistrirao na fakultetu za sport i fizičku kulturu.
Objavio zbirke pesama u izdanju “Mostarta” Ja nisam stranac (2004), Svetlost i svetinja (2004), Zemunska strana sveta (2005) i Ona, a ne neka druga (Partenon, 2007), On, ko bi drugi (Alkagraf, 2009)i On i ona iza zatvorenih vrata (Alkagraf, 2010).

Branko Najhold
Branko Najhold je rođen 1947. godine u Zemunu, u porodici koja je i po očevoj i po majčinoj liniji prisutna u ovom gradu već duže od dva veka. Svoju ljubav prema rodnom gradu iskazao je, između ostalog, i sa oko četrdeset knjiga i stotinak članaka posvećenih Zemunu, zatim organizovanjem niza značajnih kulturnih manifestacija, kao i veoma aktivnim delovanjem u javnom životu grada. Tu posebno treba istaći organizaciju Zemunskog međunarodnog salona karikature, jednog od najznačajnijihih u svetu. Osim zemunske istorije, dobar je poznavalac i arheologije i tradicionalne afričèke umetnosti, pa je i u tim oblastima publikovao više knjiga i članaka, kao i nekoliko knjiga proze. Kao izdavač, u svom preduzeću "Trag" objavio je više knjiga značajnih za srpsku kulturu, a pokrenuo je i uređivao i nekoliko čèasopisa.
Najznačajniji naslovi o Zemunu: Zemun - dani davni, dani sadašnji (knjiga I/1986; knjiga II/1987; knjiga III/1988); Hronika Zemuna od praistorije do 1871 (1998); Hronika Zemuna 1871-1918 (1994); Hronika Zemuna 1918-1941 (1991) ; Zemun, monografija (2001) ;
Taurunum Romanum (2009) ;Zemunske razglednice (1992); Zemunske ulice. Hronologija i poreklo naziva (1996) ; Zemunske crkve (1993) ; Zemunske kafane (1992); Stoleće Milenijumske kule 1896-1996 (1996) ; Likovni umetnici Zemuna, časopis "Likovni život", brojevi 44 - 51/52, (1993-95); Zemunska škola karikature (1996); Hronika zemunskog sporta (1989); Pola veka Fudbalskog kluba Zemun (1995); Najznačajniji literarni naslovi:
Priče iz davnina (1999); Detinjim tragovima čovečanstva (1999); Afričke priče (2000); Grčke priče (2003)
Za doprinos kulturnom životu grada dobio je godišnju nagradu Zemuna 2001. godine, a za doprinos razvoju svetske karikature dobio je nagradu međunarodne organizacije karikaturista (FECO) 2006. godine.

Budimir Nešić
Budimir Nešić psiholog, radio u Centru za socijalni rad Zemun i u Domu pionira u Beogradu (sada Dečji kulturni centar). Inicijator i kreator novog pristupa deci i aktivnosti za decu i sa decom. Na konstruktivan i kreativan način se suprostavljao pedagoškom dogmatskom pristupu deci ali i neravnopravnoj selekciji , kojom su favorizovana samo odabrana decu. Postao je pisac i pesnik za decu, čiji su radovi bili sastavni deo literature, koju je profesor Razvojne psihologije na Filozofskom fakultetu u Beogradu, preporučivao svojim studentima. Autor Pozdravi nekog (1971), Olovka piše srcem (1972, sa Vanjom Rupnik), i više samostalnih autorskih dela od kojih su najpoznatija Kako raste pamet, Svrbeća brda, Kike i perunike.
Dobitnik nagrade “Žiža Vasić” Društva psihologa Srbije 1972 (sa V.Rupnik i V. Ognjenović). Preminuo je 1985.
Njegova sveukupna radna i životna delatnost obeležena je doslednim i jedinstvenim oslobađanjem profesije psihologa od krutih ekspertskih standarda ali i mnogo više od toga - predstavlja svojevrsnu investiciju u budućnost, u kojoj je vaspitanje zajednički projekat dece i odraslih.

Fred Newman
Fred Njumen (Fred Newman) je rođen u Bronksu, radničkoj četvrti Njujorka, osnovne studije završio na državnom koledžu u Njujorku, doktorsku tezu iz oblasti analitičke filozofije sa osnovama matematike odbranio je 1962. na uglednom Univerzitetu Stanford. Akademsku karijeru napušta 1969. i postaje socijalni aktivista posvećen ljudskom razvoju. Inspirator je i pokretač velikog broja različitih projekata - političkih, terapeutskih, obrazovnih i kulturnih. Više od tri decenije se bavi ljudskim razvojem i razvojem zajednice kao totalitetom, na višeslojan i polivalentan način, kao terapeut, pozorišni i filmski reditelj, dramski pisac i autor više značajnih naučnih studija. Okosnicu njegovog celokupnog delovanja čini performans svakodnevnog života - aktivno i kreativno građenje svakodnevnog života.
Osnivač je East-Side Instituta za socijalnu terapiju u Njujorku i preko 30 godina se bavi psihoterapijom. Od svog osnivanja do danas institut se razvijao i transformisao u međunarodni istračivački i edukativni centar za nove pristupe ljudskom razvoju. Jedan je od osnivača nezavisnog alternativnog pozorišta Castillo (Kastiljo), od 1989. do 2005. je njegov umetnički direktor.
Njegova knjiga Mit o psihologiji objavljena 1991. i danas predstavlja izazov za kulturnu i naučnu javnost. Među najznačajnijim knjigama su Nenaučna psihologija: Razumevanje ljudskog života kroz performans (Unscientific Psychology: A Performatory Approach to Understanding Human Life), objavljena 2006, Kraj znanju: Razvojni način učenja (The End of Knowing: A Developmental Way of Learning) i Lav Vigotski: Revolucionarni naučnik (Lev Vygotsky : Revolutionary Scientist); sve knjige su u koautorstvu sa Lois Holcman (Lois Holzman). Objavio je i dve knjige namenjene širokoj čitalačkoj pubiici, Let's Develop! A Guide to Continuous Personal Growth (1994) a druga je Performans svakodnevnog života: Praktično - filozofski vodič kroz život (Performance of a Lifetime: A Practical-Philosophical Guide for Life).
Pored tekstova iz psihologije, psihoterapije i filozofije, Njumen je autor 30 drama, od kojih su četiri namenski napisane za prezentaciju na godišnjim konferencijama Američke asocijacije psihologa (APA).
Njegov prvi dugometražni film Ništa se stvarno ne događa (Nothing Really Happens), prikazan je novembra 2003. u okviru pratećeg pograma Festivala autorskog filma u Beogradu, što je bila i njegova prva međunarodna premijera.
Živi i radi u Njujorku.

Predrag Ognjenović
Rođen je u Sisku 1933. godine. Profesor Filozofskog fakulteta u Beogradu. Završio je Zemunsku gimnaziju 1952. godine, a Filozofski fakultet, psihologija, u Beogradu 1959. godine.
Doktorirao je na matičnom fakultetu 1965. godine.
Osnivač je laboratorije za eksperimentalnu psihologiju u Beogradu 1974. godine. Od 1959 do 1961. godine radio je sa maloletnim delikventima. Asistent je predmeta Opšta psihologija od 1962. godine, zatim docent, vanredni profesor i redovni profesor za predmet Opšta psihologija i Psihologija umetnosti na Filozofskom fakultetu u Beogradu. Predavao je Psihologiju umetnosti i na Fakultetu dramskih i Fakultetu likovnih umetnosti u Beogradu i na Fakultetu likovnih umetnosti na Cetinju. Autor je četiri naučna dela.
Objavio je šest knjiga iz oblasti psihologije. Najznačajnije knjige: Opšta psihologija, Percepcija, Osećaj i mera, Nacrt za jednu psihološku teoriju umetnosti, Psihologija opažanja i Psihološka teorija umetnosti. Autor je dva romana, Leto na Dunavu i Kraj duge zime. Za doprinos naučnoj psihologiji 1977. godine dobio je priznanje "Bora Stanković". Jedan je od osnivača Zemunskog atletskog kluba ZAK (danas "Mladost") i kluba Matične kulture Zemuna.

Vesna Ognjenović
Vesna Ognjenović, psiholog, radila u Prihvatilištu za decu i mladež u Beogradu i u Pedagoškoj akademiji za obrazovanje vaspitača predškolskih ustanova u Beogradu, saradnik Instituta za psihologiju. Osnivač i direktor nevladine organizacije Zdravo da ste kroz koju je zajedno sa saradnicima, kreirala i izvela široku i bogatu lepezu programa posvećenih razvoju ljudskih odnosa i razvoju zajednice - programe za osetljive društvene grupe kao što su predškolska deca, izbegli i raseljeni ljudi, omladina, stari. Kroz rad sa ljudima učestvovala je u pokretanju i transformisanju pristupa ključnim humanim temama - dečjem razvoju, stvaralaštvu, siromaštvu, kulturi kao izvoru razvoja… Autor "Pozdravi nekog" (1971), "Zdravo da ste radionice" (1996), "Es soll dir gut gehen!" (2004), Zdravo da ste evaluacija (2003) i istraživanja iz oblasti ljudskog razvoja, koje je izlagala na stručnim i naučnim međunarodnim skupovima (I konferencija socio-kulturnog istraživanja, Madrid 1992; II konferencija socio-kulturnog istraživanja, 1996, Ženeva; ISCAR, 2008, San-Dijego) Saradjuje sa East Side Institute for Short Term and Group Social Therapy od 1996, Dečjim kulturnim centrom u Beogradu, Action for Children at Crisis iz Japana i drugim inicijativama. Dobitnik nagrade Žiža Vasić Društva psihologa Srbije za popularizaciju psihologije 1972 (sa B.Nešićem i V.Rupnik) i 1992 (sa saradnicama).

Mirza Okić
Mirza Okić rođen 1987. godine u Sarajevu. U sedamnaestoj godini počeo sa nastupom u poetskom teatru mladih "Juventa"
Jasne Diklić, gde je igrao u dve predstave, "Rasprodaja ideala" i "Raskršće"
a posle toga je bio učesnik mnogih projekata nevladinih organizacija u kulturi
i alternativnoì teatru.
Studira filozofiju i žurnalistiku.

Vlajko Palavestra
27. septembra 1993. umro je Vlajko Palavestra u Sarajevu, u danima njegove opsade kada je i taj grad polagano umirao. Ne znam u kojem je dijelu grada Vlajko umro, no znam da smo izgubili vrijednoga istraživača i dragoga prijatelja, da ga je ubio rat, premda ne izravnim pogotkom bombe, i da on za ta ludila nije bio kriv. U prilikama u kojima sada živimo, u zemljama koje su još uvijek poznate kao “bivša Jugoslavija”, trajalo je pola godine da vijest o njegovoj smrti dopre iz Sarajeva do mene u Zagreb.
Rodio se u Sarajevu 13. marta 1927., ondje je radio i umro. Studirao je u Zagrebu, doktorsku disertaciju branio je u Beogradu. Bio je neko vrijeme rukovoditelj Etnografskog odjeljenja Zemaljskog muzeja u Sarajevu, sudjelovao je u mnogim istraživačkim projektima. Njegovo područje bila je usmena proza, no premda je studirao slavistiku, polje njegova velikog zanimanja bila je i povijest. Spojivši ta dva svoja afiniteta, Vlajko je većinu svojih radova posvetio povijesnim usmenim tradicijama iz Bosne i Hercegovine, kao i predajama o podrijetlu stanovništva. Na svojim terenskim putovanjima prokrstario je tu zemlju uzduž i poprijeko i sačuvao za nas svjedočanstva o ljudima i njihovim kazivanjima, o mjestima koja sada velikim dijelom više ne postoje.
Prikaze svojih regionalnih terenskih istraživanja, uz tekstove priča ili sažetke, kao i povijesne preglede tih regija objavljivao je u Biltenu Instituta za proučavanje folklora 2 (1953) te zatim redovito u Glasniku Zemaljskog muzeja u Sarajevu, (N.S., Etnologija) u ovim svescima: 13 (1958), 14 (1959), 15-16 (1961), 17 (1962), 19 (1964), 24-25 (1970), 27-28 (1974), 30-31 (1978), 32 (1978), 33 (1979), 37 (1982), 39 (1984).
Od njegovih ostalih priloga, kraćih ili većih, trebalo bi kao važnije za studij pripovijedaka spomenuti ove: O transkribiranju i redakciji narodnih pripovijedaka u: Zbornik kongresa folklorista Jugoslavije u Varaždinu. Zagreb 1959, 195-199; Komparativno istraživanje narodnih pripovijedaka kao pomoćno sredstvo za istraživanje etničkih odnosa u; Zbornik radova SUFJ na Bledu, Ljubljana 1960,113-120 ; Geneza dvaju pričanja o hercegu Stjepanu u : Putevi 7 (1961), 3, 305 -320; Naša narodna tradicija i Herodotove zabilješke o Neurima u: Glasnik Zemaljskog muzeja u Sarajevu, (N.S., Etnologija) 18 (1963) 29-30; Narodna predanja o kamenim krstovima u okolici Stoca u: Narodno stvaralaštvo /Folklor 15-16 (1965) 1192 -1196; Historische Volksüberlieferung und Toponomastik in Fojnica und Umgebung u: Wissenschaftliche Mitteilungen des Bosnisch-Herzegowinischen Landesmuseums, Heft B: Volkskunde (1980) 241-301; Bilješke o historijskim predanjima i toponomastici u Gornjem Podrinju u: Naše starine 14-15 (1981) 127-139; Sandalj Hranić Kosača u našim narodnim predanjima u: Hercegovina (1981) 73-87; Fantastične predstave o starom stanovništvu u usmenom predanju Bosne i Hercegovine u zborniku: Srpska fantastika, Beograd 1989, 141-148 ; Stojan Janković – Mündliche Überlieferung und historische Wirklichkeit u: Narodna umjetnost 26 (1989) 13-19; ’Crkva velika kolik volujska koža’ u: Kalendar Prosvjeta za 1992 (1991) 134 -144. Njegova doktorska disertacija Narodna predanja o starom stanovništvu u dinarskim krajevima objavljena je u: Glasnik Zemaljskog muzeja, (N.S., Etnologija) 20-21 (1966) 5-86, te na engleskom: Folk Traditions of the Ancient Populations of the Dinaric Region u: Wissenschaftliche Mitteilungen des Bosnisch-Herzegowinischen Landesmuseums, Heft B: Volkskunde 1(1971) 13-98, kao i na njemačkome u skraćenu obliku: Volksüberlieferungen über alte Bevölkerungen in den dinarischen Gebieten u: Alpes Orientales 5 (1969) 201 -206. Na engleskom jeziku je objavio knjižicu Legends of old Sarajevo, Sarajevo 1987 – danas tužan spomenik razorenome gradu.
Sprijateljila sam se sa Vlajkom 1959. na prvome kongresu istraživača usmene proze, gdje je držao referat Die Volkserzählungsforschung in Bosnien und in der Herzegowina (objavljen u: Internationaler Kongress der Volkserzählungsforscher in Kiel und Kopenhagen, ed.K.Ranke, Berlin 1961, 253-256). Posljednjih mirnih godina uoči rata razgovarali smo nekoliko puta o radu na njegovu životnom djelu Historijska narodna predanja u Bosni i Hercegovini. Saznala sam tek nedavno da je knjigu dovršio i da je tiskana godine 1991. No, njezina naklada nestala je u ratu. Jedino Vlajkov brat Predrag sačuvao je jedan primjerak u Beogradu. S tugom se sjetih poslovice habent sua fata libelli.

(Nekrolog objavljen na njemačkome u međunarodnom časopisu za studij narodnih priča Fabula 35, 1994,3-4,319-320.)

Viktor Radonjić
Viktor Radonjić rođen je 1973. godine u Beogradu. Poeziju je objavljivao u Internacionalnoj reviji “Signal”. Objavio je i zbirke pesama Efemeron (2000), Nadir (2002), Tmina i srebro (2004), Ekologija fraze (2005) i pripovetke XXXXXX . Živi i radi u Beogradu.

Stevan Radovanović
Rodio se u selu Krnješevci - Stara Pazova, 1931. godine. Završio je Zemunsku gimnaziju 1951. godine. Diplomirao je 1955. godine na Filološkom Fakultetu u Beogradu. Doktorirao je 1984. godine sa temom: "Lokalno i autobiografsko u prozi Isidore Sekulić".
Stevan Radovanović je bio profesor Zemunske gimnazije od 1962. do 1996. godine. Pored pedagoškog rada dr Radovanović se bavio književnom kritikom i književnom istorijom kao i kulturnom istorijom. Pisao je književne studije, a najznačajniji domet su mu knjige: Iz kulturne istorije Zemuna, Srpske pesnikinje 19. veka, Isidorina Kronika, Srpski manastiri i poetska reč, Zemun i književna reč, , zatim monografska dela o znamenitim Zemuncima, Vasilije Vasiljević, Miroslav Popović, u izdanju Kluba matične kulture Zemuna.
Autor je tri udžbenika za nastavu maternjeg jezika u vojnim gimnazijama bivše Jugoslavije. Napisao je više članaka i rasprava iz metodike nastave književnosti i jezika u srednjim školama.
Živi u Zemunu.

Vladimir Rajković
Rođen u Zemunu (1971). Diplomirao na Fakultetu za menadžment u Beogradu gde je završio poslediplomske studije iz elektronskog poslovanja na Fakultetu organizacionih nauka. Stvara pod umetničkim imenom Đorđe Vladimir. Živi i radi u Zemunu.

Miroslav Turudić
Miroslav Turudić rođen je 1944. godine u Beogradu. Od 1958. godine živi u Zemunu. Profesionalni je novinar. Do sad je obajavio nekoliko monografija i romansiranih biografija, knjigu lingvističko-političkih eseja (M)učenje jezika /”Ttriptih” – “Novosti”, Beograd, 1999), romane Vatrena Obala (“Dnevnik” Novi Sad, 1976), Opelo za divlju kajsiju (“Dereta”, Beograd, 2000), Drugo izgnanstvo Vojina Erdevičkog (“Dereta”, beograd, 2004), Zemun jedna uspomena (“Dereta”, Beograd, 2007) i Flauta za četiri ruke (“Mostart”, Zemun, 2009).

Radivoje Šmigić
Rođen u Tovrljanu kod Prokuplja (1955) gde je završio osnovnu školu. Srednjoškolsklo obrazovanje stekao je u Zemunu, a Fakultet organizacionih nauka u Beogradu. Pisanjem se bavi iz hobija, vlasnik je preduzeća “Reprek” u Zemunu.

na vrh strane